စေနေန႔ရဲ့ မနက္ခင္းတစ္ခု…။
ေသာၾကာညတုန္းက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ျဖစ္လိုက္တာေၾကာင့္ စေနမနက္ခင္းမွာေတာ့ သူ႔အိမ္ တစ္အိမ္လုံးကို အိပ္စက္အနားယူျခင္းကသာ ေမာင္ပိုင္စီးထား၏။ တီဗြီပိတ္၊ ကြန္ပ်ဴတာပိတ္၊ ဖုန္းပလပ္ျဖဳတ္၊ အိမ္တံခါးပိတ္…ဂ်ိတ္ ဆိုပါေတာ့…။ အျပင္မွာ ရြာေနတဲ့ မိုးသံ တေ၀ါေ၀ါကလဲ အိပ္ေနတဲ့လူကို ဇိမ္ပုိရိွေအာင္ ပ့ံပုိးေနသေယာင္ေယာင္…။
သုိ႔ေသာ္…။
***
`ေဒါက္…၊ ေဒါက္…၊ ေဒါက္…´
`ေဒါက္…၊ ေဒါက္…၊ ေဒါက္…´
နားထဲကို စက္ေသနတ္ အတဲြလိုက္ လာပစ္ထည့္ေနသလား ထင္ရေလာက္တဲ့ တံခါးေခါက္သံက အိပ္လို႔ေကာင္းေနတဲ့ အာ႐ုံကို ကန္ေက်ာက္လႈပ္ႏိႈး ပစ္လုိက္သည္။ ၾကားၾကားဖူးသမွ် တံခါးေခါက္သံေတြထဲမွာ ဒီတခါ တံခါးေခါက္သံကေတာ့ တကယ္ကုိ `အားမနာလွ်ာမက်ိဳး´ တံခါးေခါက္သံ…။ တံခါးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေခါက္႐ုံနဲ႔တင္ အားမရေသးလုိ႔လား မသိ…၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ တံခါးေသာ့ေပါက္ လက္ကုိင္ဘုကို ဆြဲလွည့္ေနတဲ့ အသံ တကလစ္ကလစ္ ကိုပါ ၾကားေနရေသးသည္။
`ကၽြတ္…၊ ဘယ္သူလဲ မသိဘူး။ မဖြင့္ဘူးကြာ´
အိမ္ကို လာလာေခါက္တဲ့ တံခါးေခါက္သံေတြကို ေခါက္တဲ့ အသံပုံစံကို မူတည္ၿပီး သူက အမ်ိဳးအစားခြဲထား၏။ တခ်ိဳ႔က တံခါးကို ဖြဖြေလး ေခါက္သည္။ တံခါးလာေခါက္ရတာကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ္အားနာေနရတဲ့ အသံမ်ိဳး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ ကရင္အကိုႀကီးတုိ႔ လင္မယား လာေခါက္ရင္ ဒီလို အသံမ်ိဳး ၾကားရသည္။ အကူအညီ တစ္ခုခု လိုေပမယ့္ အင္မတိအင္မတန္ အားနာတာေၾကာင့္ တံခါးကို မရဲတရဲ ေခါက္တဲ့ပုံစံ။
ထူးထူးျခားျခား တံခါးေခါက္တတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ဒီကုိေရာက္လာတာ ေလးငါးေျခာက္လေလာက္ပဲ ရိွေသးေသာ `ကိုမိုးဇက္´ ဆုိတဲ့ လူ…။ သူ တံခါးေခါက္တာကေတာ့ သူမ်ားေတြလို လက္ေခါက္နဲ႔ ေခါက္တာ မဟုတ္ဘဲ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ဖ်ားေလးေတြနဲ႔ တံခါးအေပၚမွာ ၾကြက္ျဖတ္ေပးတဲ့ အသံမ်ိဳး တံခါးကို ေတာက္တာမုိ႔ သူ႔တံခါးေခါက္သံက သူမ်ားေတြနဲ႔ မတူ။ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ေတာ့ ရဲစခန္းတုိ႔၊ ေဆး႐ုံတို႔မွာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို စားပြဲေပၚမွာ အဲဒီလို ေခါက္တဲ့လူေတြ အေတာ္ အေဟာက္ခံရ၏။
အနီးအနားက ျမန္မာမိသားစု တခ်ိဳ႔ရဲ့ ကေလးေတြ အိမ္ကုိ လာလည္တာဆိုရင္ေတာ့ တံခါးေခါက္သံက မိုးခ်ဳန္းသည့္အလားပင္…။ သူတို႔ လက္သီးဆုပ္ကေလးေတြနဲ႔ တဒုန္းဒုန္း ထုတဲ့အျပင္ကို အျပင္ကေန `ဦးဦး၊ တံခါးဖြင့္´ လို႔ ေအာ္သံ သဲ့သဲ့ကိုပါ ၾကားႏုိင္ေသးသည္။ အဲဒီ ေမာင္မင္းႀကီးသားေလးမ်ားကေတာ့ သူ အေၾကာက္ရဆုံး…။ တံခါးမဖြင့္မခ်င္း တံခါးကုိ အားရပါးရထုေသးတဲ့အျပင္ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ရင္လဲ တီဗီြေရွ႔မွာ တခ်ိဳ႔ထုိင္၊ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ သူ႔ကြန္ပ်ဴတာကို ျပႆနာရွာေလေတာ့၏။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ စာထုိင္ေရးဖို႔ေတာ့ မၾကံစည္ေလႏွင့္…။ `ဦးဦး…၊ သားဂိမ္းကစားမယ္ေလ´ ဆိုၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကို အာဏာသိမ္းၿပီသာမွတ္…။
ဒီႏုိင္ငံက တျခားေသာ လူမ်ိဳးျခား တစ္ေယာက္ေယာက္ လာေခါက္တဲ့ အသံကိုေတာ့ သူက `ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး တံခါးေခါက္သံ´ လို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အမည္ေပးလိုက္၏။ သူတို႔ကေတာ့ တံခါးကို အသံခပ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး သုံးေလးငါးခ်က္ ကို ႏွစ္ခါေလာက္ ေခါက္လို႔မွ တံခါးမဖြင့္ေပးရင္ေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္သြားၾကၿပီ။ လာေခါက္ေလ့ရိွတာကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဖုန္း၊ ခရက္ဒစ္ကဒ္၊ သတင္းစာ၊ ေကဘယ္လ္လိုင္း ေၾကာ္ျငာသမားေတြနဲ႔ တခါတေလမွာ လာတတ္ေလ့ရိွတဲ့ သူ႔ စပြန္ဆာ…။
***
အခုတံခါးေခါက္သံကေတာ့ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ မခန္႔မွန္းတတ္…။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အားမနာလွ်ာမက်ိဳး ႏိုင္လြန္းတဲ့ တံခါးေခါက္သံဟု ထင္မိ၏။ ပိုင္စုိးပုိင္နင္းကလဲ ႏိုင္ေသး…။ တံခါးလက္ကိုင္ဘုကို ဆြဲလွည့္လိုက္…၊ တံခါးကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေခါက္လိုက္…။ ခဏၿငိမ္သြားလိုက္…၊ နည္းနည္းေလး ၾကာရင္ ျပန္ေခါက္လိုက္နဲ႔…။
သာမန္အခ်ိန္ထက္ အဆေပါင္းတစ္ရာေလာက္ ေလးလံေနသလို ခံစားရတဲ့ ဦးေခါင္းက ဘယ္လုိမွ မထူခ်င္ေသးတာမို႔ ေဘးနားက ေခါင္းအုံးကို နားနားကပ္ေအာင္ ဆြဲယူၿပီး ျပန္အိပ္ပစ္လုိက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးၾကာမွ တံခါးေခါက္သံက ျငိမ္သြား၏။
`ျပန္သြားၿပီထင္တယ္၊ ျပန္လဲ ေအးတာပဲ၊ ဘယ့္ႏွယ္ကြာ၊ ဒီမွာအိပ္ေနမလား ဘာလားေတာင္ မေတြးဘူး၊ မနက္အေစာႀကီး တံခါးလာေခါက္ရတယ္လို႔´
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စပ္စုခ်င္စိတ္ကလဲ ရိွေသးတာမို႔ အိပ္ရာကေန ႀကဳံး႐ုန္းထ..၊ ေျခကို အသာေလး ဖြဖြနင္းၿပီး တံခါးရဲ့ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကတဆင့္ အျပင္ကုိ ေခ်ာင္းလုိက္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မရိွ…။ `ေကာင္းတယ္´ လို႔ စိတ္ထဲမွာ အားရပါးရေတြးပစ္လုိက္၏။ ဒါေပမယ့္ ျပန္အိပ္လုိ႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မရေတာ့…။ နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မနက္ကိုးနာရီသာသာ…။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အိပ္ရာထ၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ အစာစား၊ အျပင္ထြက္…။
***
စေနေန႔ ညေန…။
တီဗီြ အစီအစဥ္က ေကာင္းေနတာနဲ႔ ဇိမ္က်ေနတုန္း မနက္ကလို တံခါးေခါက္သံက ထပ္ေပၚလာျပန္သည္။
`ေဒါက္…၊ ေဒါက္…၊ ေဒါက္…´
`ေဒါက္…၊ ေဒါက္…၊ ေဒါက္…´
`ကလစ္…ကလစ္´
တံခါး ေခါက္ၿပီးတာနဲ႔ တံခါးလက္ကိုင္ဘုကို ပိုင္စုိးပုိင္နင္း ဆြဲလွည့္ေနတာကုိ လူက ေတာ္ေတာ္ အူယားလာသည္။
`ဘယ္သူမို႔လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္…၊ ကဲ… ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာ သိၾကေသးတာေပါ့ကြာ´
ခပ္တိုတို ျဖစ္ခ်င္လာတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေနေတာင္ အရင္ဆုံး မၾကည့္အားေတာ့ဘဲ တံခါးကို အလ်င္စလို ဆြဲဖြင့္ပစ္လုိက္၏။ တံခါး၀မွာ ရပ္ေနတာက…
`ဟင္…အမုိး´
လက္ထဲမွာ လက္ႏွစ္လုံးသာသာေလာက္ ငါးအကင္ေလးေတြထည့္ထားတဲ့ ပန္းကန္ျပားေလး တစ္ခ်ပ္နဲ႔ အမိုးက သူ႔ကို ေတြ႔ေတာ့ အမိုးအေပၚ စီးမိုးေနတဲ့ သူ႔အရပ္ႀကီးကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးျပသည္။ ၿပီးေတာ့…
`ဖိုးခြား၊ ေနေကာင္းရဲ့လား´
`ဟုတ္ကဲ့၊ ေကာင္းပါတယ္၊ အမိုး ဘာလုိလို႔လဲ၊ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ အမိုး´ (စိတ္ထဲမွာ အမိုးတေယာက္ တစ္ခုခု လိုအပ္လုိ႔ လာတာလုိ႔ ထင္ေနတုန္း)
`ဘာမွ မလိုပါဘူး၊ အမိုးညက အိပ္မက္သိပ္မေကာင္းလုိ႔ ဖိုးခြားတေယာက္ ေနလို႔မွ ေကာင္းရဲ့လား မသိဘူး ဆိုၿပီး လာၾကည့္တာ´
သူ ေခတၱခဏေတာ့ ဆြံ႔အသြား၏။ ႏႈတ္က အာေစးထည့္ထားသလိုလို ဘာစကားမွ မထြက္ႏိုင္ေသးခင္မွာပဲ အမိုးက ဆက္ၿပီး…
`မနက္ကလဲ အမိုးလာေသးတယ္၊ ဖိုးခြားအိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား၊ တံခါးဖြင့္မေပးတာနဲ႔ စိတ္ပူၿပီး ျပန္သြားရတယ္´
`ဟုတ္…၊ ဟုတ္ကဲ့´
`ဒီငါးေတြက အဘုိးသြားမွ်ားထားတာေလ´
ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ ငါးကင္ ပန္းကန္ေလးကုိ သြားတင္ရင္း ေျပာေနတဲ့ အမိုးကို သူ အေၾကာင္သားျဖင့္ လုိက္ေငးေနမိ၏။
`ကဲ…၊ ျပန္မယ္ေနာ္၊ ေနေကာင္းတယ္ဆို အမိုး စိတ္ေပ်ာ္ၿပီ´
တုံးတိတိသာ ေျပာသြားေပမယ့္ စကားထဲက ေမတၱာတရားေတြက ခြင့္လႊတ္နားလည္ျခင္း မ်ားစြာကို ကုိယ္စားျပဳဖို႔ သူ႔အခန္းထဲတြင္ အမိုးခ်န္ထားခဲ့၏။
***
စေနေန႔ည…။
တံခါးေခါက္သံ ခြဲျခားသူ စပယ္ရွယ္လစ္ လို႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိ ထင္ထားသူ လူတေယာက္ကို သူ႔အိမ္တံခါးက ေလွာင္ၿပဳံးၿပဳံးၿပီး ၾကည့္ေနေလ၏။
ကလုိေစးထူး